آن که می رود از اکنون کدام یک از ماست؟

خوب ....اینم نشد.
همون که دستاش گرم بود....همون که نگاش قشنگ بود.
هــــــــــــــــــــــــــــــی.....زندگی.....باز هم؟؟؟
خوب ، مدت هاست که میخوام براش یه شعر بنویسم...اینجا مینویسم.



    (( تا شام آخر  ))

نزدیک شو اگر چه نگاهت ممنوع است.
زنجیره ی اشاره چنان از هم پاشیده است
که حلقه های نگاه
                              در هم قرار نمیگیرند.
دنیا نشانه های ما را
در حول و حوش غفلت خود دیده است و چشم پوشیده هست.


نزدیک شو اگر چه حضورت ممنوع است.

                                                                 ...
هیچ انتظاری نیست که رنگ دگر بپاشد 
                                                بر صفحه ی صبور
                                                                 ...
 نزدیک شو اگر چه رویایت ممنوع است.
می بینی؟ این حقیقت ماست
نزدیک و دور   واهمه در واهمه
و هر شب انگار در غیابت باید خیره ماند چون ماه
در حلقه ی عزایی که کم کم عادی شده است.
نزدیک شو اگر چه مدارت ممنوع است.


*میشنوم   طنین تنت می آید از ته ظلمت
و تارهای تنم را متاثر میکند.

شاید صدا دوباره به مفهومس باز گردد
شاید همین حوالی    جایی 
                                  در حلقه ی نگاهت قرار بگیرم.
چیزی به صبح نمانده 
و آخرین فرصت با نامت در گلویم می تابد.
                                   .... 

                                                                          محمد مختاری
    پایان.